N(euro)otje vraagt kostgeld…

Zoon heeft vanaf volgende maand een baan. Nadat hij aangenomen was kwam de kwestie kostgeld ter sprake. Niet voor het eerst trouwens. Toen hij net 15 was, kreeg hij een bijbaantje bij een supermarkt. We legden hem toen uit dat hij dat geld mocht houden. Ook als hij zijn hele zomervakantie fulltime werkte en dan 600 euro binnensleepte. Dat hebben we altijd gezegd: van een bijbaantje hoeven we niets maar in geval van een echte baan na uitgestudeerd en nog steeds thuiswonend te zijn, verwachten we een bijdrage in de kosten. Als hij op zichzelf zou wonen zou hij immers ook zelf voor huur, gas, licht, water, verzekeringen enzovoort moeten  opdraaien. Nu heeft hij zijn natje en zijn droogje, er wordt voor hem gewassen, gestreken en gekookt, hij heeft inspraak in het weekmenu en de boodschappenlijst, en zelfs een eigen telefoonlijn dus lijkt het ons niet meer dan redelijk dat hij daar wat tegenover zet. Zoon zelf vindt het trouwens ook geen probleem en wij zullen hem natuurlijk niet het vel over de neus halen.

N(euro)otje moest vroeger ook kostgeld betalen. Man niet, die mocht alles houden. Hij kon in het begin van ons huwelijk niet bar goed met geld overweg. Gaandeweg is dat wel goedgekomen. Maar het kostte wat moeite. Toen we trouwden, had hij een lege spaarrekening. N(euro)otje leverde de helft van haar salaris in, en besteedde de andere helft aan haar huisdieren, rijlessen, kleding en spaarde ervan. Zij had toen ze verkering kreeg, een spaarrekening met een kleine 5000 gulden erop. Er wordt wel gezegd dat kostgeld betalen bewust maakt van financiële verantwoordelijkheid. Of het verschil in omgaan met geld toen tussen N(euro)otje en Man echt door het wel of juist niet betalen van kostgeld is gekomen, is natuurlijk maar de vraag. Het kan ook toeval zijn. Overigens mag het niet onvermeld blijven dat de ouders van N(euro)otje de helft van het kostgeld ook spaarden en dat meegaven toen ze trouwde.

Dochter was de deur uit voor ze een echte baan kreeg in het Belgische en heeft dus nooit het punt van kostgeld betalen bereikt. Want ook zij mocht het geld van haar bijbaantje bij de supermarkt houden. Toch kunnen zij en haar man, goed met geld omgaan. Zoon heeft wat meer moeite met het hele fenomeen geld. Hij is vooral goed in het uitgeefgedeelte. Sinds hij te groot werd voor het giroblauwe spaarmaatje, is het moeilijk geweest om hem te overtuigen van het nut van geld op een spaarrekening. Hoewel hij nu toch wel wil gaan beginnen want hij wil natuurlijk ook ooit wel eens de deur uit. Om te kunnen gaan sparen en besparen heeft hij een rigoureus besluit genomen: hij verkoopt zijn auto. Hij moet 120 kilometer per dag reizen om op zijn werk te komen en met zijn auto kost dat meer dan 500 euro per maand. Met aftrek van 100 euro reiskostenvergoeding blijft dat nog een enorm bedrag. In plaats van te forenzen met de auto, wil hij met de trein gaan. Maar de busverbinding van ons dorp naar het station 16 kilometer verder, is niet geweldig. Die reistijd is ook voor N(euro)otje de reden dat ze nog steeds met de auto naar het werk gaat. Zoon hoeft natuurlijk niet te koken als hij thuiskomt dus voor hem is het misschien iets minder bezwaarlijk om langer onderweg te zijn. En de dagen dat N(euro)otje werkt, zou ze hem kunnen afzetten op het station of hij zou zelfs mee kunnen rijden naar Groningen en vanaf het station daar het laatste stuk met de trein kunnen nemen. Dan  hoeft hij alleen de terugreis helemaal met het OV te maken. Nog een mogelijkheid is dat hij, als de werktijden een beetje synchroon lopen, meerijdt tot N(euro)otjes werk en dan met de auto het laatste stuk zelf rijdt en aan het einde van de dag z’n moeder en eventueel meerijdende collega’s weer ophaalt. Dit gaat natuurlijk weer niet op als N(euro)otje zelf meerijdt met een collega.

Dat wordt een kwestie van rekenen, goed afspreken en uitproberen. Wel zijn we blij dat hij zover is dat hij het gemak van een auto vrijwillig opgeeft om op die manier geld te kunnen besparen. Zo komt het misschien toch nog goed. En dat voordat er één cent kostgeld is betaald 🙂

Hoe denken jullie over kostgeld? Heb je zelf vroeger kostgeld moeten betalen? Betalen je eigen kinderen mee aan de kosten of ben je dat van plan? En zo ja, is dat een symbolisch bedrag, een percentage of zoiets als de helft? Denk je dat kostgeld betalen bijdraagt aan een stuk financiële opvoeding?

(Zie ook  de site van het Nibud: http://www.nibud.nl/omgaan-met-geld/kinderen-en-geld/kostgeld.html).