N(euro)otje jubileert

Ik was het bijna vergeten! En maar bedenken waar ik eens over zou gaan schrijven, vergeet ik gewoon dat mijn blogje deze week zeven jaar oud is!

Op 26 februari 2008 stuurde ik mijn eerste berichtje de wereld in. Nooit gedacht dat ik zeven jaar later nog steeds zou bloggen. Niet meer op dagelijkse basis, wat ik uiteindelijk niet volhield,  maar toch.

Er is in die zeven jaar niet zo heel veel veranderd. Ik probeer nog steeds te bezuinigen, het kan niet meer met van die reuzenstappen maar het lukt nog steeds, en we zijn er nog steeds tevreden mee.

Daar hadden Man en ik het laatst nog over: de rust die we hebben omdat we simpelweg gelukkig en tevreden zijn met wat we hebben en kunnen en niet (meer) kijken naar wat buiten ons bereik ligt. Ons huis blijft een gewilde pleisterplaats voor heel veel mensen, ook jongelui en dat is veel belangrijker dan spullen. En het maakt niemand wat uit, ons al helemaal niet, op wat voor bank er daarbij neergeploft kan worden.

Nu ik het toch over die bank heb, ik geloof dat ik twee of drie jaar geleden al schreef dat die aan vervanging toe begon te raken. Je raadt het waarschijnlijk al, de banken staan er nog steeds. Als je snel kijkt zie je niet hoe groezelig het is geworden en de sleetse plekken kun je niet zien als je erop zit… Echt, het lijkt nog aardig wat. Maar ik ben degene die de kussens keert en schoonveegt en ik zie dus alles. En daar zit ’t ‘m voornamelijk. Eigenlijk valt het reuze mee. Dus heb ik een beetje zitten zeuren over die bank. Vind ik zelf. En we vinden ‘m ook nog steeds leuk. We zijn nooit van die trendhoppers geweest die alles wat nieuw in de winkel staat weer leuker vinden dan wat ze thuis hebben. Onze bank uit ik meen 1999 maar het kan ook ’98 zijn, is nog steeds leuk. Voor ons. Een paar maanden geleden hadden we op internet DE ultieme bank gevonden. Stond te koop bij een winkel in Groningen dus we hadden er makkelijk naar toe kunnen gaan om te proefzitten (of is het nou proef te zitten; geen idee meer, mijn griephoofd zit een beetje vol, denken doet zeer…..). Maar we hanteren de regel dat we eerst rustig, liefst een paar dagen, over zoiets nadenken. In die paar dagen ebt de wens meestal wel enigszins en soms zelfs helemaal weg. Een paar dagen later lagen we ’s avonds lekker vergenoegd elk op onze eigen bank (jawel…. 🙂 ), Sam schuurde zijn vettige vachtje nog even lekker langs de onderkant van de beide banken en op dat moment besloten we dat het waanzin was om geld uit te geven aan een nieuwe bank. En we hebben het er daarna ook niet meer over. We zijn allebei tevreden met de beslissing. Gisteren begonnen we er toevallig wel weer over maar het was meer het uitzetten van een wens. Dat werkt echt: als je iets wilt hebben of nodig hebt en je hebt het geduld om te wachten  tot het je vanzelf in de schoot geworpen wordt, liefst gratis natuurlijk, moet je gewoon tegen zoveel mogelijk mensen en passant daarover vertellen. Iedereen die ervan hoort schijnt zo’n mededeling ergens in de diepe krochten van zijn geheugen op te slaan totdat…… iemand iets murmelt over een bank die weg moet omdat -ie niet meer bij het nieuwe dressoir past of zo. Als er dan iemand in de buurt is met die opgeslagen wens van jou, komt -ie op dat moment bovenborrelen. De standaard opmerking zal dan zoiets zijn als “ik weet nog wel iemand” en voila,  je wens is al zo goed als onderweg.

Wij hebben onze ‘nieuwe’ bank gisteren voor het eerst uitgezet. De ervaring leert dat het lang kan duren maar dat geeft niet. We zitten nog prima 😉